Quilotoa-loop

Dinsdagochtend vroeg samen met Heleen vertrokken naar Latacunga om daar te beginnen aan onze Quilotoa-loop. Quilotoa ligt erg hoog in de Andes aan een groot kratermeer. Daaromheen liggen verschillende kleine dorpjes om vanuit daar bergtochten te maken. Volgens de Lonely Planet was het spectaculair maar niet erg toegankelijk aangezien er vrijwel geen bussen rijden en als ze rijden vaak op ongelukkige tijden (voor ons toeristen dan) én daar zijn we achtergekomen!

Na twee uur kwamen we aan in Latacunga en vanuit daar zijn we meteen op de volgende bus gehopt naar Quilotoa. Deze bus zat helemaal vol met indianen en wij twee gringa´s! Het was echt een hele bijzondere ervaring. Deze mensen zijn echt prachtig gekleed met een donkergroen-bruin hoedje op en een pauwenveer erop. Helaas hebben deze mensen natuurlijk niet toegang tot een warme douche elke dag... dus dat was te merken in de bus (en dan heb ik het nog geen eens gehad over de poeplucht van al die kleine baby´s in de bus). Deze tocht was echt prachtig, je gaat steeds hoger de Andes in (overal staan schaapjes, ezels en natuurlijk apaches, soort lama´s) en hele kleine dorpjes. De weg werd wel steeds smaller en hoe verder we gingen hoe meer haarspeldbochten in de weg kwamen, maar gelukkig was de weg dáár nog verhard. Na drie uur kwamen we aan in Quilotoa (ligt bijna op 3500 meter). Helaas was het zeer mistig en bewolkt waardoor we het meer niet al te goed hebben kunnen zien. Het plan was om vandaar dan de bus de pakken naar Chuchilán (een dorp verderop waar veel betere hostals zaten). Maar natuurlijk had de buschauffeur van onze bus gelogen en was er maar één bus die dag (en die was al vertrokken natuurlijk).

Ander incident met de buschauffeur van Latacunga naar Quilotoa (het kaartje zou 2 dolllar kosten, maar toen we eenmaal zaten zei hij: ´5 dollares´, ik: mmm... no, 2. Hij: si, 5! Ik zei 2x2 (Heleen en ik samen) is 4, hij oke, toen gaf ik hem 10 dollar en gaf hij me 5 terug... en beweerde dat hij geen losse dollars had (terwijl hij in zijn hand een heel groot pak geld had) om me er een terug te geven, maar ik heb hem net zolang aangekeken tot ik mijn dollar had. Ik begin steeds beter in onderhandelen te worden hier.

Maarja, we zaten dus vast om 3 uur ´s middags in Quilotoa (waar maar 2 kleine hutjes stonden en voor de rest niks). Gelukkig hadden we een stel gevonden die wel samen met ons een taxi wilden delen. Na half uur afdingen zou dat ons 20 dollar kosten, maar oké. Toen kwam onze ´taxi´ eraan en bleek dat het een truck was, gelukkig zaten Heleen en ik voorin en de andere twee in de laadbak! Dit was wel één van de spannendste taxiritjes die ik heb meegemaakt. Bijna twee uur in een truck, in de regen, over een onverharde smalle bergpas die vol met gaten zat... heel bijzonder! Gelukkig werden we in Chuchilán door een heel schattig echtpaar van het hostal opgevangen met warme thee en broodjes bij de open haard want het is daar hoog in de bergen heel heel erg koud kan ik jullie vertellen!

We zaten bij ´mama Hilda´ in het hostal met nog meer backpackers. Je voelt echt een band met de anderen omdat er voor de rest daar niks te doen is. Eten was inbegrepen in de prijs en dat was erg gezellig om met zijn allen te eten, te kaarten en later op de avond kregen we ook nog een ´dansshow´ te zien van 7 lokale indianen meisjes (prachtig gekleed) buiten in de kou. ´s Nachts heb ik met mijn sokken aan en fleecetrui geslapen vanwege de kou, maar ondanks dat heerlijk geslapen.

De volgende dag na het ontbijt hadden Heleen en ik besloten om de Andes te gaan ontdekken te paard! Ik had de smaak te pakken na Otovalo. Mijn paard had de prachtige naam ´Reina Isabella´! Het landschap was adembenemend, soms in de mist of nevel en dan weer in de volle zon. Ruim vier uur gereden (naar een kaasfabriekje en het Cloudforest). Daarna bij mama Hilda ´almuerzo´ gegeten (middageten, rijst, ei en groenten) en daarna de hele middag bij het vuur gelezen (samen met de kat Carlitos op mijn schoot). ´s Avonds weer met zijn allen gegeten, Engelsen, Amerikanen, Zwitsers etc. Toen vroeg naar bed, want we moesten de bus om 4 uur ´s nachts nemen! Dat was eigenlijk de enige manier om Chuchilán uit te komen naar Latcunga. De bus vertrekt zo vroeg zodat alle indianen naar de markt kunnen ´s morgens in Saquisili. Stonden we daar om 4 uur met nog 20 gringo´s te wachten naast de bus in de regen, ongeveer om half vijf werd de buschauffeur wakker in de bus en gingen we op pad. Misschien was deze weg nog wel enger dan de vorige. Deze keer was het pikdonker en we moesten het zelfde smalle weg nemen met deze groot bus als met de truck. Daarnaast was deze busrit natuurlijk ook weer de ultieme test voor mijn antiwageziektepilletjes... ze werkten redelijk maar niet zo goed als ik gehoopt had.

Om 7.30 kwamen we aan in Saquisili, waar ze een op donderdag altijd een hele grote markt houden. Het was erg leuk, veel verschillende pleintjes met fruit, groente, almuerzo´s, varkenskoppen (zie foto), kleren, medicijnen tegen alle ziektes voor een dollar en nog veel meer. Na een paar uur lopen met je backpack op waren we toch wel moe geworden en zijn we teruggegaan naar Latacunga en hebben daar geluncht en toen de bus terug genomen naar Quito.

´s Avonds gezellig met zijn allen uit eten geweest en nog wezen stappen... heerlijk om ff te dansen ... uiteindelijk bijna 24 uur op, dus toen toch maar gaan slapen.. dat kon ik wel gebruiken.

Vanavond stapt mijn broertjelief het vliegtuig opweg naar zijn kleine zusje... dus... vanaf morgen zullen de verhalen van ons tweeën komen.

hele dikke kus!
Irene